Zakres

Zakres operacyjny Binarnej Infrastruktury nr DWA nie jest definiowany poprzez funkcje przypisane, lecz przez potencjalne rejony aktywacji logicznej, których konfiguracja zależy od stanu struktury nadrzędnej i zmiennych lokalnych. W przeciwieństwie do modelu JEDEN, który inicjuje bezpośrednie przecięcia decyzyjne, DWA funkcjonuje jako warstwa pośrednicząca między rozpoznaniem sygnału a jego przekształceniem w impuls wykonawczy. Oznacza to, że jednostka DWA nie podejmuje decyzji w sensie binarnym, lecz konfiguruje warunki ich zajścia. W praktyce pozwala to na ustanowienie przestrzeni interpretacyjnej, w której system może różnicować reakcje zależnie od intensywności sygnałów wejściowych i stopnia ich kolizji logicznej. Zakres działania DWA obejmuje więc nie tyle konkretne funkcje, ile zdolność do rozciągania macierzy detekcyjnej wzdłuż wyznaczonych wektorów operacyjnych.

Funkcjonalność przypisana jednostce DWA obejmuje mechanizmy rozpoznania operacyjnego, nie zaś klasyczne mechanizmy kontroli wykonawczej. Oznacza to, że jej zakres nie jest przyporządkowany konkretnym akcjom, lecz powiązany z analizą topologii aktywacji w kontekście struktury nadrzędnej. Każdy sygnał odebrany przez komponent DWA jest oceniany nie pod kątem treści, lecz pod kątem rozkładu napięć logicznych, które może wywołać w układzie. Funkcja ta czyni z DWA bufor semantyczny, który nie przechowuje informacji, lecz różnicuje ich potencjał uruchomieniowy. Zakres nie polega zatem na wykonaniu, lecz na rozszczepieniu: przekształceniu jednego wektora sygnału w zestaw możliwych trajektorii reakcji. Każda z tych trajektorii może być aktywowana przez inne komponenty bez potrzeby zwrotnego potwierdzenia, co przekłada się na wysoce elastyczny charakter rozproszonej aktywacji sterującej.

Zakres działania modelu DWA można rozumieć jako funkcję adaptacyjną wobec sygnałów niekwalifikowanych – takich, które nie spełniają warunków jednoznacznego przypisania do funkcji wykonawczej. Komponenty DWA umożliwiają przechwytywanie, klasyfikację i czasowe zamrożenie sygnałów, które w danym momencie nie znajdują logicznego ujścia. Dzięki temu możliwe jest budowanie warstw czasowo rozproszonych, w których decyzje nie zachodzą natychmiastowo, lecz podlegają opóźnionej inicjacji w zależności od zmiennych warunków strukturalnych. Zakres ten obejmuje zatem działania z pogranicza obserwacji, predykcji i lokalnej interpretacji. W tym sensie DWA nie tylko pośredniczy, lecz również transformuje sygnały poprzez nadanie im charakteru potencjalnego. Ostateczna aktywacja nie musi być wynikiem bezpośredniego przełączenia – może zostać przejęta przez inne komponenty infrastruktury, które odbiorą sygnał wtórnie zainicjowany przez DWA.

DWA jako jednostka pośrednia pełni funkcję obszaru delimitacyjnego, wyznaczającego granice między stabilnością logiczną a nieciągłością operacyjną. Zakres jej działania nie jest wyrażany przez konkretne procesy, lecz przez możliwość ich zatrzymania, rozproszenia lub rozciągnięcia w czasie. System nie potrzebuje potwierdzenia, że sygnał zostanie zrealizowany – wystarczy, że DWA zarejestruje jego obecność jako impulsu o określonej charakterystyce dyspersyjnej. W ten sposób model ten odpowiada za kontrolowaną nieaktywność: sytuacje, w których decyzja nie zachodzi, ale zostaje zarejestrowana jako potencjał logiczny. Funkcja ta odciąża inne komponenty infrastruktury, które nie muszą analizować każdego sygnału, lecz reagują dopiero na jego redystrybuowaną wersję wtórną. DWA nie wykonuje, lecz porządkuje – jego zakres to systemowy filtr, który umożliwia dalsze działanie bez przeciążenia struktury logicznej zbędnymi aktywacjami.